سلام و وقت بخیر
دخترم 18 سالمه
واقعا حالم بد بود امشب و نیازم بود جایی خودمو خالی کنم:)
این چن وقت اخیر متوجه شدم آدمی هستم که هراتفاقی میفته سریعا عذرخواهی میکنم همیشه اون حس شرم رو در هرماجرایی من دارم... همیشه فکر میکنم من مقصر هرکاریم زود عذرخواهی میکنم و از دل بقیه درمیارم..و گاها حس میکنم لیاقت بخشیده شدن ندارم:)
اینم بخاطر این در وجودم شکوفا شده که از بچگی و نوجوونی حتی وقتی تقصیر من نبوده هیچکس نمیومد جلو عذرخواهی نمیکرد و هیچکس از دلم درنمیاورد (این باعث شده گاها مادرم یا کسی ازم عذرخواهی میکنه شوکه میشم و سریع میگم که این حرفو نزنه و عذاب وجدانم میگیره حس میکنم لیاقت شنیدن عذرخواهی رو ندارم)
تا جایی که طرف برام مهمه دائم برای نگه داشتنش خودم میرم جلو عذرخواهی میکنم ولی وقتی طرف از چشمم میفته رهاش میکنم
و حقیقتا در این مواقع هم حرفای بقیه اذیتم میکنه چون قضاوتم میکنن و بهم میگن "بی احساس" هستم که تونستم کسایی رو که دوستشون داشتم رها کنم...و خب درهرحالت من اذیت میشم:)
واقعا نمیدونم چیکار کنم خیلی اذیت میشم وقتی کسی رو دوست دارم(دوستانه) بهش خیلی اهمیت میدم ولی هیچوقت نمیتونم متقابلا اونو دریافت کنم میدونم هیچکس وظیفه نداره حال بد منو خوب کنه ولی منم آدمم:)
و تفاوتی که با بقیه دارم هروقت کسی اتفاقی میفته میشینه بدی هایی که طرف در حقش کرده رو میشمره... ولی من همیشه دارم بدی هایی که به بقیه میکنم رو میشمرم:) و میپذیرم که اشتباه کردم...
این قضایا جدا اذیتم میکنه..لطفا یکی کمک و راهنماییم کنه...