من هر ثانيه تو هر حال هر دقيقه فقط اين تو ذهنمه نكنه پاشم ببينم داداشم مامانمم يا كسي از عزيزام طوري شده تلفنم زنگ مي خوره مي پرم هوا نكنه خبر بد از عزيزامه صداي تصادف مياد مي ترسم بلايي سر كسم اومده باشه شما ه ناشناس زنگ مي زنه همين ترس و دارم مي گم همشون فقط بشينن خونه كنار من كه خيالم كمي راحت شه مي خابن با خودم مي گم نكنه صبح بيدار نشن ديگه دارم رواني مي شم خسته شدم ازاين فكرا افسرده شدم اصلا مي ترسم از اين فكرا هيشكيم مث من نيست چيكا كنم اصلا چرا اينجوريم
قبلا شديدا افسرده بودم ٦ سال پيش