سلام وقت به خیر
عذر میخوام من مشکلی دارم که خیلی داره عذابم میده از نظر مذهبی
ببینید من چند ساله که وقتی صحنه تنبیه شدن کسی رو در یه فیلم میبینم یا کسیو شلاق میزنن یا حتی دعواش میکنن یا حتی معلمی بچه رو از کلاس بیرون میکنه یا کف دستش خط کش میزنه. و یا حتی کتاب که میخونم اگه کسی به کسی سیلی بزنه یا دعواش کنه معذرت میخوام اما اول میسوزم بعد مقداری آب از من خارج میشه و ضربان قلبم بالا میره. حتی اگه پدری بچه شو جلوی من تنبیه کنه. خیلی ناراحت هم میشم از اینکه داره بچه رو کتک میزنه، اینو بگم قبلش. بعد من کنکور دارم و یه مشاور دارم که ایشون خیلی سخت گیرن. اگه کم کاری کنم تنبیهم میکنن و خب طبیعتا یکمی هم دعوام میکنن. من سال ها سعی کردم کتاب که میخونم یا فیلم که میبینم این جور اتفاقایی که برای اطرافیانم دیدنش کاملاااا طبیعیه رو رد کنم هر چند خیلی سخت بود ولی الان بحث درسی خودم در میونه و من واقعا با مشاوری که همه دنبالش هستن دارم درس میخونم و وضع درسیم عالیه اما اینکه اشتباهی نکنم و ایشون منو دعوا نکنن یا بگم تنبیهمم نکنن کاملا شدنی نیست. کمااینکه من با سخت گیری خیلی خیلی پیشرفت میکنم و بهترین تلاشمو میکنم. به قولی باید چوب بالای سرم باشه. تنبیهم در حد همینه که باید بیشتر بیدار بمونم یا تعداد تست بیشتری بزنم ولی وقتی ایشون دارن برای من تنبیه تعیین میکنن یهو خیس میشم یکم و وقتی قبل تنبیه یکم دعوام میکنن اگه مدت زمانش از چند دقیقه بیشتر شه یا مثلا بگن فعلا برو درس بخون و نیم ساعت دیگه بیا که هم برنامه فردا روبهت بدم هم تنبیهت رو مشخص کنم تموم اون نیم ساعت حس میکنم دارم خیس میشم و این خیلی ناراحت و اذیتم میکنه. از اینکه ایشون تنبیهم کنن از خودم دلخور میشم ولی اینکه من براشون مهمم و به وضع درسیم اهمیت میدن اون تنبیه برام نفرت انگیز نمیکنه و در واقع دوست دارم وقتی کسی دوستم داره یا براش مهمم گاهی دعوا یا بخاطر اشتباهی که در حق خودم کردم تنبیهم کنه به خاطر خودم. یعنی از نظر روحی خوشحال میشم که حواسشون به من هست. منتهی وقت انجام تنبیه هم این مشکل رو دارم و اب ازم خارج میشه و راستش خیلی اذیت میشم. گاهی تصمیم گرفتم بهشون بگم اگه میشه منو دعوا یا تنبیه نکنن ( چون واقعا از نظر اعتقادی فکر میکنم تقصیر از منه که اب از من خارج میشه) ولی خب جلوی پیشرفت خودم رو میگیرم از طرفی ایشون روششون سخت گیریه و اصلا من جرات نمیکنم اینو بهشون بگم و کمااینکه دوستای دیگم رو صد برابربیشترو سخت تر تنبیه میکنن ( تازه من همه تلاشمو میکنم که تنبیه نشم و درسم خیلی خوبه) . من نمیتونم که هیچوقت کتاب نخونم یا حتی فیلم های ایرانی رو هم سانسور کنم. اصلا بتونم هم توی شرایط این چنینی نمیتونم از زیر تنبیه در برم و تصمیم گرفتن بفهمم جریان این ماجرا چیه. به هر حال از یه مشاور مذهبی پرسیدم گفتن این آب نجس نیست و کار من گناه نیست اما میخوام از شما هم بپرسم که خیالم راحت شه و اصلا دلیل این مشکل من چیه؟ راهی داره خوب شم؟
خواهش میکنم کمکم کنید
حتی الان حین نوشتن اینا برای من این مشکل ایجاد شد
ببینید من روم نمیشه اینو به هیچ ادمی حتی هیچ روانشناسی حضوری بگم
خیلی مسخره است ولی وقتی مشاوره م میپرسه علت کم کاریت چی بوده هم من از لحن توبیخیش دوباره این مشکل برام ایجاد میشه.
من واقعا دارم اذیت میشم
گاهی دلم میخواد خودمو بکشم
ضمنا دختر هستم و ۲۲ ساله و کنکوری
