سلام.
رضا هستم 21 ساله. مهم ترین ویژگی اخلاقی که من دارم و این رو اشنایان و اطرافیانم هم میگن اینه که:
یه حریم خاصی (یه دایره ای با خط قرمز) برا خودم دارم که دیگران (چه نزدیک و چه دور) رو داخلش راه نمیدم.
یعنی همه اطرافیانم تا یه حدی به من نزدیک میشن و رابطه میگیرن، بعدش به خاطر رفتارم که ناشی از همین ویژگیِ (حریم خصوصی) هست، متوقف میشن. و یا در همون حد باقی میمونن یا رابطمون کلا دور و یا قطع میشه.
این باعث شده که الان هیچ دوست صمیمی ندارم که باهاش درددل کنم. (نه با پدر و مادر یا خواهر یا دوستان، نمیتونم درد دل کنم و همه حرف و نیازهامو بگم)
به زبون ساده تر اینطور بگم که به طور غیر ارادی یه دیوار کشیدم بین خودمو بقیه. با اینکه دانشجو هستم، تو دانشگاه نسبتا فعال ام و تو محله و مسجد و حسینیه هم فعالیت دارم. دوست زیاد دارم اما حتی یک دوست صمیمی ندارم.
سوالم اینه که ایا این ویژگی مشکل و ایراد محسوب میشه؟
و اینکه چکار کنم برا این موضوع؟ (این که کسیو برا درددل ندارم ازارم میده)
