با سلام
زوجی با اختلاف سنی ۳ سال، ۳۱ و ۳۳ ساله هستیم و ۷ سال ازدواج کردیم، از نظر اخلاقی کاملا سازگاریم و زندگی آرام و بی دغدغه ای داریم ...
من عقیده دارم که مادر حتما باید شاغل باشه و تا الان نتونستم کار مناسبی برای خودم گیر بیارم .همسرم فردی با در آمد متوسط ، و برای آینده مالی خانواده ترتیب همه چیز داده ... از اونجایی که از اول زندگی کاملا مستقل بودیم و هیچ کمکی از والدین نداشتیم و با توجه به شرایط سخت جامعه تا الان ملکی از خودمون نداریم ... اما توان اجاره و گذران زندگی را در حد معمول داریم ،،، ولی با دیدن این روزا و بدتر شدن وضعیت هر روز نسبت به روز قبل ،ترس شدیدی دارم اینکه بچه دار بشیم و نشه از پسش اونطور که برنامه داریم بر بیاییم ... و اینکه اگه منم شغلی نداشته باشم، پشیمون میشم که چرا یک فرشته بی گناه اسیر این زندگی کردیم...از طرفی سنم رو به افزایش و دوست دارم مادر شادابی باشم تا بتونم به بهترین شکل مسیر برای رشد فرزندم محیا کنم ... و مهمتر اینکه توی این جامعه بچه نتونه رشد خوبی داشته باشه ترس بزرگم از این مساله ست ...با این آینده مبهم!!!
نمیدونم چه باید کنم ؟؟ اینکه باید روی افکارم کار کنم و زندگیم جوری که هست قبول کنم ... ؟؟!یا اینکه خودخواهیه یک انسان درگیر این زندگی کنیم؟!
