من خیلی وقته که خیلی دلم میخواد دوس پسر داشته باشم و همش دارم جلوی خودمو میگیرم
من ب خودم اعتماد دارم ک اشتباهی نمیکنم
من ادمی هستم ک سریع وابسته میشم و توی نیم ساعت فراموش میکنم که اصلا چی بوده
جدیدا هم احساس میکنم دارم افسرده و گوشه گیر میشم
بخدا دیگه خیلی سخته جلو خودمو بگیرم
* دوستی داشتم ک جدیدا کات کرده و ناراحته چونکه فک میکرد اون پسره همه حرفاش راسته...عاشقشه... و حالاحالا ها باهم میمونن... منم هرچی بهش میگفتم همه پسرا از این حرفا میزنن باور نمیکرد...
من نمیدونم
یعنی هنوزم باید جلو خودمو بگیرم؟
اصلا اگه اینجوره پس چرا این حس تو نوجوونی وجود داره وقتی نباید ازش استفاده کرد؟
تقریبا دوسالی میشه که فک کنم ب سن بلوغ رسیدم