سلام من پسری ۲۲ سالمه هستم که واقعا نمیدونم از چی بگم و از کجا این روزا دیگه تحملم تاب شده خیلی سخته این روزا برام من هیچ دوستی ندارم که باهاش حرف بزنم تنهام همیشه بودم کسایی که بودن پیشم هی اومدن و رفتن تو این کرونا هم دیگه بدتر شده شرایطم مشکلات اقتصادی هم دارم ینی کار دارم اما از سال دیگه پاییز میرن سرکار کاش همون بود سرگرم میشدم خونه و ماشینی ندارم هی دلم خوش باشه به چیزی دیگه نمیخام پیش خونوادم باشم دوس دارم مستقل باشم چون تا نباشم همین زندگی مسخره ادامه داره تورو خدا بهم کمک کنید حس میکنم بمیرم بهتره ولی خوب نمیتونم حتما میگید برو دوست پیدا کن ولی خوب از کجا چطوری تو این کرونا کاش فقط مشکلم دوست بود نه بدبختی ماشین و خونه نداشتن مشکلات جنسی هم خیلی دارم که داره دیوونم میکنه شدم پر کمبود
