سلام.
من یه آدم شر و شیطونو اتیش پاره «بودم» که همه دوستام و اطرافیام به حال خوبم غبطه میخوردن و تقریبا از همه شون این جمله رو شنیدم«خوش به حالت که نمیدونی غصه چیه.»
ولی حدودا یه ماهه که بدجور ازهمه چی بریدم.
دلم گرفته و با همه سر جنگ دارم.
درسامو نمیخونم و به گمانم گند بزنم به کنکور گرامیم.
دیگ خسته شدم.
اصن با خونوادم حرف نمیزنم و تو اتاقمم.
کله مم کلا تو گوشیه.
و با دوستای گرانقدرمم دائم دعوا دارم.
دلیل حالمم نمیفهمم.
تازه یه حسی بهم میگه انگار دیگ برا هیشکی مهم نیسدم.
کلاااا دوس دارم بخوابم.
منی که قبلا اصلاااا خوابیدن تو روزو دوس نداشتمـ
تاریکی و سکوتو دوس دارم.
کلافه م، بی حوصله،بی اعصاب،ناامید،درس نخون،وسواس،و....
ضمنا عاشق کسی م نشدم.اصن عشق چی کشک چی.
کسی راه حلی نداره؟
چیکار کنم آخه.
کسی هست مث من باشه؟
