سلام من یه دوست بسیار صمیمی داشتم و هنوزم دارم
الان ۶ ساله که باهمدیگه رفیقیم اما این رفاقت توو شرایط سختی ادامه پیداکرده
توو دومین سال رفاقتمون که کلی هم با همدیگه صمیمی بودیم بنا به دلایلی دوستم از شهرمون یعنی کرج رفت تهران
یعنی الان ۴ سال میشه این رفاقت توو شرایطی میشه سخت ادامه پیدا کرده
راستش من نمیدونم چرا چند وقتی هست که ذهنیت های منفی پیداکردم و همش فکر میکنم چون فاصله داریم و شرایط یکم سخته شاید نتونیم رفیق های خوبی باشیم در حالی که الان حتی از قبل هم بیشتر صمیمی شدیم
نمیدونم توو ذهتم این فاصله و دوری رو خیلی بزرگ و بلدش کردم و از اینکه کمتر میتونیم همدیگه رو ببینیم یه کم ناراحتم
البته اوایل که تهران رفته بود خیلیییییییی حال و اوضاع بدی داشتم ولی الان تا حدودی تونستم کنار بیام
و یه مشکل دیگه هم هست که به شدت داره منو اذیت میکنه اونم اینکه وقتی مثلا دوستای جدید پیدا کرده (که البته حق طبیعیش هست که دوست پیدا کنه و من با این قضیه اصلا مشکلی ندارم) اما یه مقدار به شرایط اونها حسودی میکنم که اونها شرایطشون خوب بهتر از منه نسبت به من نزدیک تر از اون هستن
و خوب این ذ هنیت و نسادت اصلا خوب نیست و منم نمیخوام داشته باشمش
ممنون میشم از تجربیات و دانشتون به من کمک کنید تا بتونم ذهنیت منفی رو کنار بزارم و با آرامش بیشتر به رفاقتم ادامه بدم
