سلام این حس خیلی بد سالی دو سه بار برام اتفاق میوفته ولی واقعا اونقدررر آزار دهنده و اذیت کننده ست که حتا موقع فوت بستگانم هم این حس رو نداشتم.حتا نمیدونم چجوری توضیحش بدم حتا برای خودم هم بلد نیستم توضیحش بدم.ولی حدس زدم ریشه اش از دبستان و دخترعمه ام باشه.من یکم زودتر از بقیه دوستام توی فامیل یا مدرسه به بلوغ رسیدم یعنی کلاس پنجم و اولین علائمش از کلاس سوم کم کم شروع شد و توی خانواده هم کسی برام چیزی نگفته بود و هرچی میدونستم از مدرسه و دخترعمم بود متاسفانه کلاس سوم هم زمان شد با جشن تکلیف و من اصلا نمیدونستم حجاب برای چیه و خودم براش توجیح پیدا کرده بودم...
دوستام تو مدرسه دور هم حلقه میزدن و اونایی که زود تر نشانه های بلوغ رو داشتن مسخره میکردن و منم میخواستم مثل اونا باشم و همینکار میکردم،پیش دخترعمه ام هم همینطور بود حتا بدتر که خجالت میکشم بگم.میشه گفت از اولین کوچک ترین نشانه * بلوغ من اینطور حس کردم که چیز شرم آور و اشتباهیه و اینکه اون موقع هم زمان بود با کلاس سوم و بحث حجاب...من هم فکر میکردم ما بخاطر این از مانتو استفاده می‌کنیم که مسخره بودن بدنمون مشخص نباشه(چون همه بچها اونایی ک زودتر ب بلوغ میرسیدن رو مسخره میکردن)و از اون موقع تا حتا الان همیشه لباسای خیلی گشاد میپوشم ولی این مدت سعی کردم خودمو درست کنم ولی واقعا نتونستم واقعا حس بدیه انگار تو چند لحضه دلم میخواد خودمو نابود کنم یا کلا غیب بشم و تو اون لحضه به شدتتتتت به اندازه ای ک نمیتونم توصیفش کنم از خودم متنفر میشم و اولین باری هم که لباس زیر پوشیدم همین حسو داشتم انگار میخواستم استفراغ کنم،فک کنم من واقعا مریضم.تو همون موقع ما کلاس پنجم بودیم و نشانه های بلوغ بچه ها هم بیشتر شده بود و اتفاقا دوستای من ۹۰درصد بلوغ دیررس دارن و بود که ما چند ماه هر رووووز بقیه رو که این نشانه ها رو داشتن رو مسخره میکردیم+دخترعمه ام.دختر عمم که حتا الان هم بلوغ دیررس شدید داره و من همیشه قبلنا دلم میخواست مثل اون باشم.نمیدونم،شاید ریشه اش تو این اتفاق ها باشه...
مثلا اخیرا کسی مثلا مردی یا پسری که میبینم یجوری نگاهم میکنه بیش از حد عصبی میشم و تا یه مدتی تو اون روز این حس عصبی رو دارم مثلا یادمه یه بار که اینطوری شد در حدی عصبانی شدم دفتر حسابداری مغازه رو برداشتم که پرت کنم تو صورتش ولی سعی کردم خودمو کنترل کنم و فقط بد نگاهش کردمو رفتم یه طرف دیگه...(بقران اگه کسی اومد گفت حتما پوشش خوب نیست وقتی مردم حلالش نمیکنم)
بعد دیگه پارسال که گوشی خریدم فضای مجازی خیلی بهم کمک کرد و الان مثلا ۳،۴بار تو سال این حس رو دارم ولی قبلش خیلی بیشتر بود...اما هنوز همینطوره،این یه مسئله ای هست برام که خیلی خیلی آزارم میده و یه چیزیه که کاملا هیچ کسی حتا از رفتارم هم نمیدونه و منم روم نمیشه به مشاور حضوری درمیون بزارم. نه من نه کل خانواده ام آدمای مذهبی نیستیم ولی وقتی با مانتو میرم بیرون همیشه جلوشو میگیرم منظورم اینه که دو طرف مانتو رو با دستم میگیرم چون حس میکنم اگه اینکارو نکنم الان تمام آدما نگاهشون به منه و مسخره ام میکنن(میدونم فکر مضخرف و بچگانه آیه ولی اذیتم میکنه و میدونم هم که اشتباهه) من چاق نیستم اونجور خیلی لاغر هم نیستم و قدم بلنده و همین که قدم بلنده بیشتر مثلا تو جمع ها دیده میشم و اینو دوست ندارم واقعا.زمستون و پاییز هم که هودی میپوشم دیگه این مشکل رو ندارم.ولی واقعا حس مضخرف خفه کننده و افتضاحیه لطفا جوابمو بدین،خسته شدم از اینطوری بودن
