سلام وقت بخیر من 19-20 سالم هست.
دانشجو هستم ولی خوب بخاطر کرونا تا به حال به صورت حضوری به دانشگاه نرفتم.
من نمیتونم با کسی ارتباط برقرار کنم و حتی وقتی هم کلاسی هام بهم پیام میدن اونقدر معذب میشم که بار بعدی اونها متوجهِ این قضیه میشن و سمتم نمیان.
یکم ترسو ام و محتاط عمل میکنم،مدام حواسم به همه چیز هست.
به همه چیز خیلی دقت میکنم مثلا اگر کسی تشکر نکنه یا جوابِ مناسبی نده یا از دسته ادمهای راحتی باشه که مدام بی احترامی میکنه،به شدت عصبانی میشم و تحمل اون فرد برام سخت میشه.
به خصوص اگر این رفتار ها رو برای من خرج کنن.تنها کاری که انجام میدم اینه که دفعه * بعد نه به اون فرد کمک میکنم و نه دیگه حتی اگر سراغم بیاد بهش محل میذارم.خیلی سرد میشم و رفتارم زمین تاآسمون فرق میکنه.
شخصیت حساس و زودرنجی دارم برای کوچیکترین چیز خیلی متاثر میشم.
چند مدت پیش با کسی آشنا شدم آقا بودن و۲۸ سالشون بود و مجرد. بحث راجع به یه مسئله شکل گرفت و خوب منو ایشون مکالمه * جالبی رو شروع کردیم اما اون بحث که تموم شد و اون آقا برای شناختن بیشتر من،علاقه نشون داد دوباره حس ترس و احتیاط بهم دست داد و شدیدا سرد صحبت کردم و یکجوری برخورد کردم که انگار رغبتی برای هم صحبت بودن باهاشون ندارم.یجورایی داشتم فرار میکردم و حس کردم ایشون متوجهِ ترس من شد.بااینکه ناراحت شده بود ولی باهام مدارا کرد و بی اینکه بخواد توهینی کنه و یا گیر بده؛خداحافظی کرد و رفت. راستش بعد از رفتنش دلم خیلی گرفت،کم پیش میاد که یک غریبه شبیه به خودت باشه.من ازش خوشم اومده بود گرچه همه اش در حد یک مکالمه * 3 ساعتِ بود اما هردو لذت میبردیم و افکاری که نسبت به جملات داشتیم رو تحسین میکردیم.
من واقعا منظوری نداشتم و دست خودم نیست،هرجا یه ذره احساس خطر کنم،رفتارای عجیبی نشون میدم.
چند روز متوالی سعی کردم دوباره به همون محل برم تا دوباره اون آقا رو ببینم و باهم صحبت کنیم البته یکمم عذاب وجدان داشتم و میخواستم جبران کنم اما اون فقط یه لبخند بهم زد و بعد از اون سعی میکرد نشون بده که حواسش به من نیست.دلیلش رو میدونستم فکر میکرد شاید من دوباره بترسم و اون رو مزاحم تصور کنم.بالاخره ادما شخصیتشون رو دوست دارن و نمیخوان مورد قضاوت منفی واقع بشن. برای همین دیگه نه به اون محل رفتم و نه دیگه با کسی به بحث پرداختم.اما هنوز هم مایلم که اون آقا رو بیشتر بشناسم گرچه میدونم محالِ و صحیح نیست.
از طرفی هرپیشنهادی اعم از دوستی معمولی،رابطه * عاشقانه و غیره بهم داده میشه،بی اینکه فکر کنم رد میکنم و چون خیلی ساکت و جدی ام، افراد فکر میکنن که من خودمو گرفتم و ازم به شدت فاصله میگیرن.
وقتی کسی بهم میگه بریم بیرون،متوجه سکوتِ طولانی مدتم میشه که حوصله اش سر میره و بی برو برگشت میپرسه تو چرا اینجوری ای؟
خیلی ناراحت میشم ولی خوب من حرف زیادی برای گفتن ندارم و بیشتر عاشقِ آرامشم.
از ازدواج،رابطه * دوستانه،رابطه * عاشقانه وحشت دارم.رابطه * دوستانه منظورم روابط و هم صحبتی با دوستان دختر یا پسرانِ حواس جمع هست.
من بی اینکه بخوام از همه فاصله میگیرم چون از هرچیزی خوشم نمیاد به خصوص راحتیِ بیش از حد و شوخی های زیاد.که متاسفانه جوونهای این دوره و زمونه این خصلتهارو دارن و کمی رفتار بی ادبانه ای دارن...
گاهی اوقات هم خیلی حرف میزنم اونقدری زیاد که همه فکر میکنن من دیوونه ام و یااینکه میگم این دختره قبلا چقدر ساکت بود،الان چش شده؟
بااینکه بیشتر اوقات آرومم یه وقتا هم جنب و جوشی میشم و همه متعجب میشن که من همون ادمم؟
از این همه مورد قضاوت واقع شدن خسته میشم.
از این همه تنهایی.
ناتوان بودن در پیدا کردن هم صحبت،دوست.
ناتوان در انتخابِ کسی که بهش عشق بورزم.
خانوادم ادمهای خوبی هستن فقط قوانین زیادی داریم و اولیش هم رعایت کردنِ ادبِ،بیشتر اعضا رعایت نمیکنن ولی من شدیدا حساسم و سعی میکنم درست صحبت کنم.از فحش و بی ادبی متنفرم.جالب اینجاست اگر قوانین رو زیر پا بذارم شدیدا تنبیه میشم.خانواده ام اصلا دوست نداره شخصیت رو برای راحتی،دوستی،احساسات و غیره کم کنی.همیشه میگن اصالتت رو حفظ کن.
درست میگن اما خوب همه مثل من نیستن،در شرایطی که رفتارت با بیشتر ادما فرق میکنه،ادمای کمتری شبیه به خودت رو میتونی پیدا کنی.من واقعا خیلی تنهام. و فقط از هم صحبتی با یک نفر لذت بردم،کسی که حتی اسمش رو هم نمیدونم!
میشه کمکم کنید و بهم راه حل بدین؟
من ازاینکه مورد بی احترامی قرار بگیرم یا کسی بخواد ازم سواستفاده کنه خیلی میترسم...
