سلام من چهارده سالمه و دخترم
همه چیز زود فراموش میکنم نمیدونم چرا و همینطور خیلی دوس دارم تنها باشم و عاشق جاهای تاریکم ولی خواندم اسمایی مثل غیر اجتماعی روم میزارن و میگن که باید با ادما صحیت کنم اما دست خودم نیست نمیتونم اخه چی بگم هیچ دوست صمیمی تو مدرسه ندارم به شدت وابسته گوشیمم و نمیتونم روی درسهام تمرکز کنم دائم باید گوشیم چک کنم با اینکه میدونم پیامی ندارم از خونمون متنفرم هروقت میام خونه بی انگیزه میشم دلم میخاد فقط بخابم ولی وقتی میرم خونه مادربزرگم خیلی بهترم حس زندگی دارم و انگاری فقط اونجا زنده ام شاید بخاطر اینه که دختر داییم هم سنمه تقرییا و میتونیم باهم صحبت کنیم و اینکه اونجا با اینکه نور داره ارامش بخشه
