قطعا خیلی از شماها تا الان توی نوجوونی عاشق شدید
دیدید روانشناس ها بهتون میگن صبر کنید تا از سن نوجوونی خارج شید و به ثبات شخصیتی برسید؟
من یه چیزی رو از تجربه های خودم بهتون بگم:
درسته که من سن چندانی ندارم اما دوبار عشق نوجوونی رو تجربه کردم
از نظر من موضوع از این قراره که :
ما توی هر سنی که هستیم برای همسر آیندمون یک سری ملاک ها داریم
ولی...!
مثلا ملاک یه دختر نوجوون ۱۳ ساله قیافه خوبه
بعضیا هستن که توی خیابون راه میرن و هرکی رو میبینن که خوش قیافست سریع عاشقش میشن!
ولی مثلا ملاک یه دختر ۱۵ یا ۱۶ ساله که رخم خورده ، دختری که مثلا کمبود محبت داره علاوه بر قیافه محبت کردن هم هست
همینه که وابسته میشه!
من خودم یه نفر رو دوست داشتم که خیلی خوش قیافه بود
توی دورانی بودم که افسردگی داشتم و از طرف خانواده احساس حقارت میکردم...
و اون با من خوش‌رفتاری میکرد
هر شب توی ذهنم رویاپردازی میکردم و صبح ها با خیالش از خواب بیدار میشدم
احساسم رو بهش نگفتم و شانس اوردم
چون بعد چند ماه
دقت کنید فقط چند ماه! که دیدمش ، احساسم بهش فروکش کرد!
میدونین چرا؟!
چون من که یه دختر ۱۳ ساله بودم عاشق قیافش شده بودم باهام خوش رفتاری میکرد
ولی بعدش من ۱۳ سال و نیم که دیدمش ، فقط توی اون چند ماه نظرم راجع بهش عوض شد
چون ملاک هام عوض شدن
تازه تااااا ۱۸ -۱۹ سالگی که از سن نوجوونی خارج شم باز هم ملاک هام عوض میشن
بتید به ثبات شخصیت برسیم
سعی کنید اگر عاشق شدید که با توجه به هورمون های نوجوونی طبیعیه ، اکساستون رو به طرف مقابل نگید
چون چه بخواید و چه نخواید بعد یه مدت نمیتونید دوسش داشته باشید
چون شما همون آدم چند ماه پیش نیستید و مدام عوض میشید
علاقتون هم همون نیست
و اگه احساستون رو گفتید و علاقتون رفت...، آخ آخ
سعی کنید کمتر به عشقتون فکر کنید
اصلا راجع بهش رویا پردازی نکنید ( خیلی مهمه!)
وقتی یادتون بهش افتاد خودتون رو سرگرم کنید
این مطلب از توی سایت ها نبود
این تجربیات من از زبون خودم بود
موفق باشید❤️
