20 ساله بدون دوست و شغل و بی استعداد، ارزش داره ادامه بدم؟

Question

تا ۱۵ سالگی مدرسه برام ترسناک بود چون بچه ساکت و درسخون و با ادب بودم یا زورمیگفتن یا با فامیلیم جوک میساختن همیشه منتظر این بودم تعطیل بشه برم خونه پای پلی استیشن سال آخر راهنمایی جهنم بود نمی تونستم تحمل کنم تصمیم گرفتم از مرز خارج بشم فک میکردم اگه خودم رو رو قلدرا خالی کنم دیگه تمومه و من میشم بزرگ مدرسه، ولی بدتر شد خیلی بدتر دیگه درسخونا هم بهم تیکه مینداختن، قبل شروع دبیرستان سه ماه تابستون استرس داشتم میترسیدم دوباره مثل قبل اذیت بشم ولی بهترین دوران زندگیم سه سال هنرستان بود ، بی ادب و درسخون و بامزه بودم یه روز تو گروه کلاسی بچه ها رای گیری کردن منو فان ترین (بامزه) انتخاب کردن =)))))
همه ۴۰ نفر باهام خوب بودن ، خوراکیمو باهاشون تقسیم میکردم ، وقتی یه تیکه خنده دار تو کلاس میگفتم کل کلاس میخندیدن و من عششششق میکردم ولی یه مشکلی که داشت موقع اکیپ شدن یا بیرون رفتن منو یادشون میرفت نمیدونم چرا فکر میکردن من پایه نیستم نمیدونستن عاشق بیرون رفتن رفاقتی ام
روم نمیشد بهشون هم بگم منو ببرین. با این حال هرشب ذوق فردا داشتم زود میخوابیدم که ۶ صبح برم سرکلاس. اما این کرونا اومد گند زد تو سال آخر دبیرستان :( کلی تو ذهنم برنامه داشتم واسه سال آخر که خوش بگزره ولی کلاسا تعطیل شد، نشد باهاشون خداحافظی کنم بقیه خوشحال بودن کتاباشونو سوزوندن و از گروه کلاسی تلگرام و واتساپ لفت دادن ، ولی من داغون بودم امید داشتم بعد از عید همه چی اوکی بشه و برگردیم ولی همه اونا خاطره شدن و رفتن خوبیش اینه منو یادشون مونده و تو اینستاگرام دنبالم میکنن
الان یکساله دانشگاه قبول شدم هیچ کس رو نمیشناسم بقیه دانشجو ها مجازی با هم گروه شدن یا از دبیرستان با رفیقاشون اومدن
تازه ۲۰ سالم شده اما هنوز مشکل ارتباط برقرارکردن با بقیه دارم
هنوز شغلی پیدا نکردم ، هنوز عکس خودم رو پروفایلم نیست چون زشتم و همه عکسام سلفیِ هنوز لاغرم
خانواده هم دائم رو اعصابم میرن که چرا از خونه بیرون نمیری-چرا گواهینامه نمیگیری-چرا چاق نمیشی و....
از همه چی میترسم از حضوری شدن دانشگاها، مردم، کار کردن ،
مهمونی رفتن و مهمون اومدن ، کلا هر چی که منو مجبور میکنه با غریبه حرف بزنم میترسونه :(  از بچگی انیمیشن سازی رو دوست داشتم ولی هیچوقت جدی دنبالش نکردم ، خانواده هم باور دارن تو کارتون بچه ها پول نیست،
20 سالمه و خیلی از کارایی که بقیه تجربه کردن رو من حتی نزدیک هم نشدم ، بنظرتون بگزره بدتر میشه؟ کمک

Comments

با سلام منم * همچنین حالتی رو داشتم یجورایی یکیو خیلی تند زدم تو مدرسه سال دوم دبیرستان دیگه تا سال بعدش هم کسی سمتم نمیمود اما همیشه گوشه گیر بودم و یجورایی از ادمای زیاد خوشم نمیمود دوست دارم هر جا ک میرم خلوت یا اصلا کسی نباشه کلا نسبت ب آدمای غریبه حس خوبی ندارم میتونم باهاشون حرف بزنم اما یجورایی مجبورم.تازه دانشگاه ثبت نام کردم و یجورایی از محیط اجتماعی ک میترسم چون اونجا کلی ادم هست و مدام از اینده نا امید میشم .حس پوچی دارم و گمونم ب روانشناس نیاز دارم گرچه خودم رشته روانشناسی ثبت نام کردم.

Answer 1

سلام به شما دوست عزیز

آنچه شما در روان خودتان به شکل افکار و احساسات تجربه می کنی تاثیر زیادی بر مسیر ارتباطی شما خواهد داشت و اگر همیشه بخواهید دنیای بیرون تغییر کند تا حال شما خوب شود ممکن است هرگز رخ ندهد اما شما اگر افکار و احساسات خودت را بشناسی و به آن پاسخ بدهی می توانی نتیجه گیری بهتری داشته باشید اما در این مسیر پذیرش خودت از اهمیت زیادی برخودار می باشد بهتر است در این مسیر یک دوره روان درمانی را تجربه کنید تا بتوانیم به شما در طی جلسات کمک کنیم تا مسیرهای ارتباطی بهتری را تجربه کنید و بتوانی در کنار ارتباط مسیر رشدی خودت را هم دنبال کنی.

Answer 2

سلام دوست عزیزم.
اول از هرچیزی شما باید خودت رو مثل هر انسان دیگه ای دوست داشته باشی و به این ایمان داشته باشی که تو هیچ چیزیت از بقیه کمتر نیست ولی در عین حال کم و کاستی هایی مثل همه آدمها داری!اگر فکر میکنی واقعا اجتماعی هستی پس سعی کن دوستای جدید پیدا کنی ولی نباید ما از آدما بت بسازیم!آدما هرلحظه ممکنه تغییر کنن دقیقا مثل خودمون!
شما اگر خودت رو دوست داشته باشی و برای بقیه حرمت قائل باشی برای بقیه همین کار رو میکنی!
باید سعی کنی که خودت رو بهتر بشناسی!همچنین راجب آدمها و شخصیت های مختلف اطلاعات کسب کن!ببین که هر گروه فکری ؛ مذهبی و سیاسی و یا حتی یه اکیپ دوست چه تفکراتی دارن و اصلا چرا با هم هستن و منافعشون چیه؟
سعی کن خودت واقعیت رو پیدا کنی!دوست داری توی ده سال آینده چجور آدمی باشی؟از چه کارایی خوشت میاد؟چی ناراحتت میکنه؟این سوال ها رو از خودت بپرس و بعد جوابشون رو روی برگه بنویس و بهشون فکر کن!
به خودت بگو همونجور که من آدم کاملی نیستم بقیه هم نیستن!برای همین باید بدی هاشون رو بپذیریم!!اونا هم من رو میپذیرن! هرچی بیشتر شناختت به نسبت آدمها بیشتر باشه کمتر ازشون میترسی!
سعی کن دوباره بیرون بری حتی اگر تنها باشی!همونطوری که هستی!فقط کافیه به آدمهای توی خیابون نگاه کنی!اونوقت میبینی که همه مدل آدمها با اعتماد به نفس دارن برای خودشون دارن کارهاشون رو انجام میدن و تفریحاتشون رو میکنن!تو مگه چه فرقی با اونا داری؟
من خودم همیشه یک آدم خجالتی و منزوی بودم و بچه ها ازم دوری میکردن اولش خیلی ناراحت میشدم که تحقیرم میکردن!
ولی فهمیدم این زندگی خیلی بی انتهاست!شاید کلمه ها خیلی نقش کلیدی توی دنیای ما آدما داشته باشه ولی زندگی فقط حرفایی که بچه های مدرسه به من میزدن نیست! شاید الان خیلی ازعقده هایی که دارم از گذشته ام نشئت گرفته باشه ولی اینی که الان میبینی یک آدمیه که با دیروز فرق داره پس دوستاشم دیگه اون قبلی ها نیستن و علایقشم اون قبلی ها نیستن!
حالا شما دیگه چون با دوستای دوران دبیرستانت رابطت قطع شده یعنی اصلا دیگه نمیتونی با کسی دوست شی؟
ما آدما عوض میشیم!پذیرای این تغییرات باش!شما بعدا قراره کار کنی اونجا ممکنه که با کلی آدم آشنا شی!حتی تو دانشگاه هم بعدا که حضوری شه بازم با کلی آدم آشنا میشی!بعضیهاشون ممکنه فقط یک روز باهات در ارتباط باشن و بعضی هاشون ممکنه بهترین دوستت بمونن!ولی شما همونی!همون آدمی که یک شخصیت متفاوت و مستقل از دیگران داره!تنها کسی که تا ابد باهاته خودتی!خودت رو دوست داشته باش شاید سخت باشه ولی سعیتو بکن!
بیرون برو!به خودت بگو که این همه آدم من یکی از اونا!
شاید بگی خب حرف زدنش آسونه ولی همین جملات کلیشه ای به من کمک کردن که وضعیتم نه کاملا ولی خیلی بهتر شه! من!آدمی که تا سرکوچه میرفتم گم میشدم و خودم رو همش پشت بقیه قایم میکردم!الان سعی میکنم روزی ۱۰ دقیقه هم که شده تنها برم بیرون اصلا ببینم بیرون چه خبره!اتفاقا یه بار داشتم با یه گربه حرف میزدم که یک زن میانسال با حالتی مسخره داشت بهم نگاه میکرد!توی اون لحظه خواستم کلی به خودم فحش بدم ولی یه لحظه فکر کردم مگه من چقدر زندم؟کجای دنیا اگر با یه گربه حرف بزنی دستگیرت میکنن؟به کسی ضربه ای زده شده؟خب واقعا به من چه ربطی داره که این زن از گربه بدش میاد یا من ظاهرم انقدر در نظرش احمقانس!خب منم سبک راک دوست ندارم الان هرکی توی این سبک کار میکنه باید خودسوزی کنه؟
من چیکار میتونم بکنم وقتی همکلاسیم میگه تو ۱۰۰ کیلویی! خب واقعا هستم !!هروقت که دیدم سلامتیم توی خطره و برای خودم بده وزنم رو کم میکنم!
من قبلا چونکه خودم این عقده رو داشتم هرکی که خودش چاق بود یا خیلی لاغر بود رو مسخره میکردم!ولی الان جوری که خودم رو پذیرفتم اونا رو هم میپذیرم!
خب مامانت بگه که تو چرا گواهینامه نداری مگه اونا مالک تو هستن که بگن این کارو کن اون کارو نکن؟! تو هروقت احساس کردی نیازه میری گواهینامه میگیری!
این رشته مورد علاقت هم حتما بخون وگرنه منم خیلی برام راحته مثلا به یکی بگم آخه روانشناسی هم شد رشته ؟ همش با دیوونه ها سروکار داری!حالا اون باید بیخیال شه؟
باور کن خیلی از آدما هیچ چیز خاصی رو تجربه نکردن که تو بخوای تجربه کنی!
حالا اگر خیلی دوست داری تجربه کنی خب تجربه کن!خیلی چیزای کوچیک هستن که تو اصلا تا حالا بهشون توجه نکردی همونا ارزش تجربه کردن ندارن؟
و اینکه منظور من از اینکه هرکاری که میخوای بکنی
بکن این نیست که حقوق دیگران رو زیر پا بزاری بلکه اینه که هرچیزی که مربوط به خودت هست رو با اختیار و صلاح خودت انجام بدی! و حالا خواستی یه جاهایی هم از کسایی که تجربه بیشتری دارن کمک بگیری!
و در آخر عزیز جان انقدر با خودت بد نباش تو خیلی هم خوبی ارزش دوست داشته شدن رو هم داری در صورتی که اول خودت رو دوست داشته باشی!

Comments

این جمله آخر منظورم این بود که میتونی کسی رو هم دوست داشته باشی خلاصه که نوشته ام پر از غلط و غلوط(قلوط؛غلوت؟)بود ببخشید ولی با نیت خیر بود انصافا :)))