دختر ۱۹ ساله هستم.خیلی زود به همه وابسته میشم مخصوصا به دوستام خیلی روشون حساس میشم و خیلی دوسشون دارم اما بعد یه مدت ولم میکنن و تنها میمونم.اولش ک مغرورم و به کسی رو نمیدم میخوان باهام رفاقت کنن اما وقتی محبتم شامل حالشون میشه ولم میکنن میرن منظورم فقط دوستی عشقی نیست حتی دوستی های معمولی.نمیدونم باید چیکار کنم درستو از غلط تشخیص نمیدم همیشه باید یکی باشه که مراقبم باشه تو تله نیوفتم بهم میگن چرا انقد ساده ای؟من حتی نمیدونم ساده هستم یا نه.خیلییی مغرورم برا غریبه ها اما اگ یکی رو دوس داشته باشم خیلی ساده حسمو میگم به طرف مقابل بعد ک میزنن تو ذوقم یا نادیده میگیرن منو دلم نمیخواد دیه اون طرفو ببینم ممکنه حتی از اون شهر برم.اعتماد به نفسم شدید اومده پایین نمیتونم باکسی حرف بزنم فک میکنم میدونن اینجور ادمی ام خجالت میکشم.از لحاظ قیافه و تحصیل هم تو سطح بالایی ام.اما خود به خود نسبت به قیافه مم همش ایراد میگیرم.چن هفته اس از خونه بیرون نرفتم.دلم میخواد گریه کنم اما گریمم نمیاد.تو عمرم حرفای دلمو و مشکلاتمو به هیچکس نگفتم.اولین باره دارم تایپ میکنم و نمیدونم چطوری باید بگم همه چیو .درحال حاظر هیچکی رو ندارم باهاش حرف بزنم ینی هستن اما حال دلم باهاشون خوب نمیشه.همیشه دلم میخواس مث خواهرم ک یه سال ازم کوچیکتره باشم خشن مغرور جذاب ادم زرنگ.نمییدونم چرا انقد زود باورم تا یکی میگه بخدا فلان چیز شده من دیه باور میکنم. هزار بار گفتم این سری ادم میشم باور نمیکنم اما روز از نو روزی از نو.از ادمی ک الان هستم متنفرم.
سنم به عقلم نمیخوره گاهی وقتا میمونم اصن که تو درس و دانشگام انقد هوشم بالاس و مسئله هایی ک خیلیا نمیتونن حلش کنن رو حل میکنم پس چرا تو رابطه ام با مردم انقد خنگم.چیکار باید بکنم ؟لطفا چیزی بگین بهم ک کمکم کنه.ممنون پیشاپیش
