سلام.
خواهر من یک دختر 32 ساله هست. یک پسر که 37سالشه و لیسانسه و شغل و درامد هم داره بهش گفته: میخوام باهات ازدواج کنم. اما اول میخوام به یک شناختی از هم برسیم. همدیگه رو بهتر بشناسیم. واسه همین یه مدت باهم دوست باشیم تا با اخلاق و خصوصیات هم بیشتر اشنا شیم.
البته پسره هنوز نیومده خواستگاری و گفته نمیخواد خونواده ما و خونواده خودش باخبر شن فعلا. میخواد همین جوری با خواهرم دوست باشه.
خواهرم میگه: الان جامعه این جوری شده که پسرها دیگه تا به یه حدی از شناخت از دختر نرسیده باشن؛ نمیرن خواستگاریش. پسرا اول میرن خودشون دنبال دختر و باهاش وارد ارتباط میشن و بعد اگه دیدن خوبه و مناسبه و اخلاق دختره بهشون میخوره میان خواستگاریش. اصلا دیگه کل تهران همین جوری شده که پسر تا با دختر وارد ارتباط نشه و شناخت ازش پیدا نکنه نمیره خواستگاریش.(ساکن تهران هستیم.)
خواهرم میگه چون پسره قصدش ازدواجه و تحصیلات لیسانس و شغل و درامد هم داره و از نظر خواهرم به خاطر همین تحصیلات و شغلش ادم لایق به نظر اومده؛ خطری نداره و فکر میکنه اگه ارتباط داشتن با پسر رو قبول نکنه هیچ پسری نمیاد خواستگاریش و نمیتونه ازدواج کنه.
خواهرم میگه: من اگه دوستی رو قبول نکنم که اینم بذاره بره الان 32 سالمه دیگه کی میاد خواستگاریم؟ ما هردومون الان بالای 30سال هستیم و یعنی خیلی جوون نیستیم پس خطری نداره این دوستی. تو سنین پایین دوستی دختر و پسر میتونه خطرناک باشه که سن ما پایین نیست.
حرف های خواهرم درسته؟ واقعا جامعه تهران این جوری شده که پسر اول میره با دختر دوست میشه و ارتباط برقرار میکنه تا ازش شناخت پیدا کنه. بعد اگه خوشش اومد میاد خواستگاریش و اگه دختری حاضر به این جور ارتباط ها نشه خواستگار براش نمیاد؟
واقعا این دوستی و ارتباط هیچ خطری برای خواهرم نداره؟
