سلام من دختری 29 ساله هستم، فوق لیسانس شیمی دارم که 4 سال پیش گرفتم و جای خوب پیدا نکردم برم کار کنم هر جا رفتم یا خوشم نیومد یا سابقه کاری میخواستن که نداشتم.
مجردم و هیچ رابطه دوستی هم ندارم، هیچ گرایش و علاقه ای به پسرا ندارم اگه هم داشتم علاقه ای به ازدواج و اینا ندارم و همه رو پس میزنم. دو سه سال پیش یه رابطه عمیقم بهم خورد و از اون به بعد دیگه سراغ این چیزا نرفتم شاید میترسم شاید متنفرم نمیدونم.
حتی رابطه های دوستیم با دخترا هم خراب شده و عملا با همه قطع رابطه کردم. با مادر و پدرم رابطه صمیمیمی ندارم و حرف نمیزنیم
پدر و مادرم هم رابطشون صمیمی نیست و جدا زندگی میکنن و هیچ علاقه ای بهمدیگه ندارن ولی طلاق نگرفتن!
فقط یه برادر دارم که 18 سالشه و بعضی وقتا باهم وقت میگذرونیم ولی دنیاهامون متفاوته باهم
احساس ناارومی و تنهایی دارم
راستش بیشتر وقتا از تنهاییم لذت میبردم و کارایی که دوست دارم رو میکردم مثلا فیلم و سریال و نقاشی و دوچرخه و این چیزا
نقاش حرفه ایم ولی فروش و درامدی ندارم یا اینکه کارم خوبه کسی بابت نقاشی انگار پول نمیده
راستش خیلی نا امید و تنهام
فک کنم افسردگی دارم ! وقتتی میبینم بقیه کار دارن درامد دارن ازدواج کردن یا کلی دوست دارن تفریح میکنن واقعا غمگین میشم سعی میکنم فکر نکنم ولی بعضی وقتا بهم میریزم!
خانوادم هم با فامیل و اینا رابطه ای ندارن. دوستی ندارن تفریحی ندارن!در ضمن مامان بابام جفتشون کارمند بازنشستن
وقتی نگاه میکنم تک تک اعضای خانواده ما تنهان
من خیلی سعی میکنم با مامانم صمیمی شم ولی اون دوست نداره و افکارش باهام خیلی فرق داره هر چی میگم میزنه تو برجکم و انگار من دشمنشم
نمیدونم راستش خودمو همیشه میزنم به بیخیالی و کلا آدم شادیم از بیرون ولی از درون کلی خلا دارم! قبلا کلی جلسه مشاوره رفتم ولی چیز خاصی اتفاق نیفتاده
روانشناسم فکر میکرد خیلی شاد و شنگولم و نیاز به چیزی ندارم
ولی درواقع از اینکه پول و اسقلال ندارم توی این سن و دوستی ندارم خیلی ناراحتم ! چیکار باید بکنم؟! میشه راهنماییم کنید؟
