با سلام مردی هستم 53 ساله از همسرم جدا شدم و با دو فرزندم 7و 12 ساله زندگی میکنم..برای امور خانه و مراقبت از بچه ها خانمی را که طلاق گرفته اند رو استخدام کردم..من شخصا آدم بسیار احساسی و مهربانی هستم..و با همه به خصوص خانمها برخوردم مهربانانه بوده است..متاهل...و یا مجرد..اخیرا با خانمی آشنا شده ام و از ایشان خواستم تا مدتی برای شناخت بهتر طرفین دوست باشیم..ایشان عجیب به مهربانی من حساس هستند..و هدام میگوید من به تو اعتماد دارم ولی دیگران بخصوص خانمها فکر میکنند با مهربانیت نسبت به آنها ..آنها مورد توجه تو هستند..و بخصوص اگر مجرد همذباشند در فکر این خواهند بود که ازدواج کنند با تو..تکرار میکنم..من کلا مهربانم..حتی برای دوستان مرد..از آنجایکه مغازه دار هم هستم و 90 درصد مشتریهای من خانم هستند ادب..احترام..مهربانی رو بدون توجه به سن و سال مجرد..و یا متاهل بودند به آنها دارم..حتی این کار من هم مورد قبول این خانم نیست..خلاصه کنم میوید تو نباید با آنها اینقدر مهربان و صمیمی باشی..تا کنون این اخلاق من هم باعث نشده که با کسی به این دلایل آشنا و نهایتا رابطه برقرار کنم..بدون هیچ منظوری.برخوردم با آنها مودبانه و مهربانانه است..فرضا اگر بخاطر مثله ای غصه داشته باشند..اگر گرفتاری داشته باشند دوست دارم تا جای که برایم مقدور باشه کمک کنم..حتی مالی..بدون هیچ گونه برداشتی..از طرفی میدانم که یک زن نسبت به این مسایل از طرف همسر و یا نامزد و یا حتی دوست پسرش حساس هستند..ولی تا چقدر..یعنی من باید تعغیر اخلاق بدم..آیا این گونه رفتار و کردار و گفتار از من نادرسته..تکرار کنم تا کنون به این دلیل که مهربان و دلسوزم با هیچ جنس مخالفی رابطه عاطفی برقرار نکردم...چه بسا ضرر مالی بابت ضامن شدن..دیدم..خواستم کمکی کنید که آیا ایراد از منه یا اینکه خانمی که با دوستم بیش از حد خودخواه است..ممنونم..منتظر پاسخ شما هستم..
