سلام
دخترم و ۱۷ سالمه
راستش من فک میکنم شخصیت واحدی ندارم
پیش همه یه جور نیستم ... پیش خانوادم یه دختر آروم و مودب و خوب ، پیش دوستام شوخ و شر و شیطون ، پیش معلما درسخون و زرنگ و ... اما تو تنهایی خودم خیلی متفاوته .. افسرده و ناراحت و ناامید و بی انگیزه و دلسرد .
فک میکنم بازیگر خوبیم ... فک میکنم پیش همه نقاب دارم ... فقط تو تنهایی خودم نقابمو برمیدارم ...اصن خوشم نمیاد کسی شخصیت اصلیمو بدونه... یا مثلا خوشم نمیاد کسی ببینه که من ناراحتم یا حالم خوب نی ... انگار به کسی اعتماد ندارم و به همه شک دارم ... از هیچکس حس و انرژی مثبت دریافت نمیکنم ... حس میکنم تنهام ... البته تنهایی خودمو خیلی دوست دارم ... با خودم زیاد حرف میزنم ... با خدا خیلی حرف میزنم ...
راستش یه مدت خیلی اتفاقی به صورت مجازی با یه نفر در ارتباط بودم ، فقط اون شخصیت اصلیمو دیده بود .. که حالا به خاطر یه سری شرایط و اتفاقات رابطمون قطع شد ... فک میکنم یکم باعث تشدیدش شد ... اصولا آدم تاثیر پذیری هستم و کوچکترین مسائل و اتفاقات و حرفا و ذهن و درون منو به چالش میکشه ...
خیلی وقته اینجوریم... فک میکنم از دوران بچگی ... درونگرا نیستم .. یعنی نمیدونم ... اتفاقا اجتماعیم... ولی یه نقابه ...
اصن نمیدونم این عادیه یا نه ...
میشه کمکم کنید؟