سلام من یه دختر نوجوون هستم
خب همونطور که میدونید دختر از بچگی نیاز به محبت از طرف خانواده به خصوص پدر و در آسایش و آرامش بزرگ کردن فرزند از طرف مادر نیازه . ما خانوادمون متاسفانه مرد سالاری هست و خب خیلی سخته از همون بچگیم پدر مادرم باهم مشکل داشتن و دارن تو بچگی با صحنه هایی مثل کتک خوردن مادرم مواجه بودم استرسی بزرگ شدم ترسو بزرگ شدم نتیجه هاشم دارم با پوست و گوشتم حس میکنم عصبی شدم و حس میکنم چند وقتی میشه لکنت زبان گرفتم و شبا از خواب بیدار میشم راه میرم و حرف میزنم ۰ ۱۶ سالمه و ۱۴ سالگی متاسفانه به دلیل محبت ندیدن از پدر با صحبت های عاشقانه عاشق پسری شدم خانوادم فهمیدن و بجای روش درست و صحیح منع کردن روزگارم سیاه کردن الان دیگه افسرده شدم با اینکه وضعممون خوبه ولی چون تصمیم گیری ها با پدرمه پولا را به اصطلاح داره تو جوب آب میریزه . اصلا احساس رفاه کامل و خوبی ندارم مخصوصا الان که نوجوان هستم و میخوام از همه نظر اوکی باشم پیش هم سنام کم نیارم و فک کنن که من عقب مونده هستم ولی متاسفانه اینجوریه. مامانم حس میکنم کمی شیرین عقله و حس میکنم چون چرخوندن زندگی توسط زنه و سر و سامون میگیره همه بدبختی هام تقصیر مادرمه. اصلا از خانوادم و نوع رفتارشون خوشم نمیاد حس میکنم خیلی کمتر از منن و من لیاقتم بالاتره ۰
شرایط رفتن به مشاوره چه حضوری و چه غیر حضوری را ندارم اگه براتون مقدوره و میتونید همینجا منو راهنمایی کنید و بگید چطور زندگی با اینا را تحمل کنم چطور باهاشون مهربون باشم دوس دارن مثل خودشون باشم و مهربونی کنم ولی با توجه به توضیحاتی که دادم من قدرت چنین کاری را ندارم . اونا فک میکنن من دختر خوبی نیستم و بدم ۰اما شما بگید حق با کیه واقعا!
