سلام
من یه دختر ۱۷ساله هستم.
از بچگی را خانوادم تفاوت داشتم و اونا ادمای مذهبی بودن. اما هرچیزی میخواستم رو برام فراهم میکردن
هر خریدی هر چیزی.....
یعنی همیشه دونستم به هرچی میخوام باید برسم ک البته اونم لطف خدا بود....
اما اونا بدترین و بزرگترین درد زندگیم رو برام بوجود اوردن......
من تو سن ۱۵سالگی عاشق پسری شدم تمام زندگیم شد یچیزی فراتر از عشق...
بهشون گفتم و اونا میدونستن بدون اون نمیتونم نفس بکشم...
اونم خیلی نگام میکرد تو کوچه
بعد من یروز پیداش کردم و براش پیام دادم و فمید دوسش دارم و بهم گفت منم دوست داشتم ولی از بابات میترسیدم براهمین نمیخاستم دوست بشیم
ما دوست شدیم و عاشقانه گذشت تا اینکه خانواده ام فمیدن
و بابام ......همه چیو خراب کرد.....رفت باهاش دعوا کرد جوری ک دیگ دیدش ب من یچی دیگه شد....
تورو خدا نگید پسر اگ بخاد بازم میاد
اون اینجوری نبود... اون یه پسر لوس مغرور بود ک نباید باهاش این رفتار میشد....
یک هفته بعد من دوباره خودم رفتم سمتش و دیدم اونم گف میخام هرچی ام بشه باهم باشیم
ولی با هزاران ترس و ....
بعد خانواده اون فهمیدن و دعوا کردن باهاش( که میدونم بحاطر مخالفت خانواده من بود)
چون حداقل اگ خوبی از بابای من دیده بود جلوی خانوادش وایمیستاد........
هیچی جدا شدیم بعد ۶ماه اومد خودش باهام ولی باهام سرد بود و با ترس و استرس باهم بودیم....
که یهو دیدم گفت من بخاطر اینکه میترسم بابات دعوا راه بندازه تو کوچه ای چیزی نمیخام باهم باشیم......
و من از اون روز ب بعد داغون شدم...
هرشب و هر روزم اشک میریزم و لاغر میشم
فقط میخوام اینو بدونم ک چرا باید تمام رویاهای من و تمام خوشیام بحاطر پدر مادرم از بین بره؟؟؟؟
و الانم اون اگ رفت با یه دختر دیگه فقط چون بابای اون چیزی نگه من چیکار کنم؟؟؟
من چرا محکوم شدم ب این زندگی و خانواده؟؟؟
واقعا اگر یچیز دیگه بود برام مهم نبود ولی اون تمام انگیزه و زندگیم بود........
صد در صد خانواده هایی هستن که وقتی میبینن دخترشون حالش بده و یکیو خیلی دوس داره اجازه میدن بره با اون پسر...
من خانوادم از اون خانواده نادر ها هستن درسته؟؟
اونو خیلی ترسوندن و منو نابود کردن....
چیکار کنم دیگه نمیتونم زندگی کنم
وقتی میبینم دارم با کسایی زندگی میکنم ک دشمن ترینامن دیوونه میشم!!
شب و روز ب خودکشی فکر میکنم ....
حتی مامانم چن بار گفت میخای بهش زنگ بزنم بگم بیاد باهات ؟
اما میدونم اینکارو نمیکنه .
هیچکسم دردمونو نمیدونه و نمیدونن خانوادم باهام چیکار کردن فامیلمون....من هیچکار نمیتونم بکنم درسم نمیتونم بخونم....
تورو خدا جناب روانشناس کمکم کن
من خودکشی کنم؟
یا ادامه بدم با غم تا ببینم چی بشه و شاید یروز بیاد اون پسر؟
یا خانوادم برن بگن بیا دیگه طوری نیست و کاری باهاتون نداریم؟؟؟؟
