سلام، وقت بخیر..طبیعتا همه چیزو نمیشه اینجا توضیح داد..من بیست سالمه و حدود سیزده ماهه با دختری ک هم سنمه وارد رابطه شدیم و هیچ چیزی بینمون نیس جز احترام و صداقت و دوست داشتن، و همدیگرو میخوایم برای زندگی کردن باهم..مشکلی هم نداریم با هم، ولی ایشون ب تازگی با روانشناس صحبت کردنو اون دکتر قبل از این که حرفاشونو بشنوه و منو خوده دخترو کامل بشناسه، گفته شما هم سنید و هیچوقت خوشبخت نمیشین پس کات کنین..من نمیفهمم چرا مشاورا اصرار دارن ک هیچ رابطه ای قبل ازدواج نباشه..والا هم یکی از برگترای من میدونه هم خواهر بزرگ ایشون، و راهمونو سعی کردیم ک بدون مشکل و با عقل جلو ببریم و تا الان همه چی خوب بوده، تا اینکه مشاور ایشونو متقاعد کردن ک همچین رابطه هایی پوچه و بهتره تموم بشه،اونم قبل اینکه ما و هدفامونو بشنوه و درک کنه..میدونم عقل و منطق درسته، الان شرایطم جور نیس، ولی من شرایطم دو سال دیگه تکمیل میشه، ایشون هم میتونن دوسال صبر کنن..ازونموقع ست خوده ایشون هم عذاب میکشن و میگن موندن سر دوراهی..حال خوشی ندارم،همه * آدما رابطه های عاشقانه رو اشتباه میدونن،حالا خوبه از اولش سعیمون برین بوده با منطق بریم جلو و مث رابطه های پوچ و بازیچه ایه مردم نباشه..همیشه همه * رابطه هارو مث هم میدونن، همیشه آدمارو مث هم میدونن،انصاف نیس بخدا..میگن اصا چ لزومی داره ک وارد رابطه ای بشی؟ این چ حرفیه، آدم دوست داشتنش، نیازش دست خودش نیس، پس هیچ کس ازدواج نکنه دیگه..مشاوره میگف قبل ازدواج شما همدیگرو نمیشناسین،میگف پدر و مادر من هنوز همدیگرو نشناختن حالا شما چطور همدیگرو انتخاب کردین؟خدایی منطقیه؟ پ کی کیو میشناسه؟!..با اینکه چن نفر بزرگ تر از خودمون از رابطه خبر دارنو میبینن چیکاره ایم..حرف برا گفتن زیاد دارم ولی متاسفانه بیشتر از این نمیشه نوشت..جوابی ک میدینو قراره ب دخترخانوم هم نشون بدم پ جوابتون ب دوتامون باشه ممنون..اگه ممکنه برای مشاوره تلفنی شناره ای بدین تماس بگیریم
