من هم کلاس بازیگری میرفتم که خورد به کرونا گریه کردن بخش مهمی از بازیگری هست شما وقتی داری یک موقعیت غمگین رو بازی میکنی مثلا نقش آدمی که عزیزی رو از دست داده نقشه یه آدمی که فشار روحی زیادی رو تحمل میکنه و به آخر خط رسیده نقش یکی که در روابطش شکست خورده هرچی...فقط باید اون موقعیت رو با تموم وجودت حس کنی گریه تصنعی و اشک مصنوعی و اینارو بریز دور به یه نقطه زل بزنم تا اشکم دربیاد و این چیزا اشکتو شاید دربیاره ولی اون حس واقعی رو به بیننده منتقل نمیکنه خودت رو بذار جای اون آدمی که داری بازی میکنی و دردشو با تموم وجودت حس کن فک کن دور از جون واقعا عزیزت رو از دست دادی یا واقعا دلت شکسته واقعا بدبختی های اون آدم برات پیش اومده بازیگری یعنی این نه که فقط ادا و اصول دربیاری بگی فقط یه چی بازی کنم کات بدن تمام....حسش کن نقشی که بازی میکنی رو حس کن به اصطلاح میگن نقشت رو زندگی کن وقتی میری رو سن وقتی اصلا جلو آیینه ای وقتی جلو فیلمبردارو عواملی اینارو فراموش کن که همش نقشه یه لحظه همه اینارو حذف کن فک کن واقعا یه اتفاق تلخ افتاده ببین اگه حسش کنی چجوری اشک از چشمات بیاد من خودم اینکارو میکنم واقعا تصور میکنم تو زندگیم این اتفاق ناراحت کننده افتاده و ناخودآگاه گریم میگیره گریه باید واقعی باشه نه تصنعی
