۱۵ سالمه پسرم تو مدرسه شاهدم (سال سوم رو جهش کردم) کلاس دهمم
تازه کارنامه م اومده و معدل سالم شده ۱۵.۰۸ از نوبت اول که ۱۵.۵۸ بود پسرفت کردم
اما بابام نوبت اول خیییییلی ناراحت شد و سرم داد زد
اینم بگم که از بچگی بابام یبار هم دستش روم بلند نشده و فقط سرم داد زده و ناراحت شده هر وقت عصبانی بوده (این از هزار باز کتک خوردن هم بدتره چون احساس میکنی که داره تو خودش میریزه)
خلاصه نمره نوبت دومم رو که دید تو پادا خیلی با ارامش بهم زنگ زد گفته که معدلت شده ۱۵.۰۸ و من انتظار داشتم که یهو شعله خشمش روشن شه اما تا اخر اون ۱۰ دقیقه ای که باهام حرف زد خیلی با آرامش بود
اومد خونه انتظار داشتم برای اولین بار کتکم بزنه ولی نه تنها نزد بلکه اصلا راجع بهش حرف نزد
فردای اون روز گفتش «معدلت پایینه و از مدرسه میندازنت بیرون، کدوم مدرسه میری پسرم؟»
من از تو آب شدم فکر میکردم کمک میکنه اما گفتش «من روم نمیشه برم مدرستون خودت برو هرچی اعتراض هست بده و ثبت نام کن مدرسه بعدی خودتو
آب که قبلش شده بودم بخار شدم از خجالت، از اون موقع به بعد نه مامانم نه بابام بهم اهمیت میدن کلا بیخیالم شدن انگار وجود ندارم
امروز میخواستیم بریم خونه مامانبزرگم بدون اینکه ازم بپرسن رفتن منم روم نشد چیزی بگم (اینم بگم که تو زندگیم یبار هم نشده که نرم مهمونی یا مهمون بیاد و من برم اتاق به علاوه اینکه من عاشق مامانبزرگم هستم و دلم براش خیلی تنگ میشه و معمولا بخاطر من میرفتیم خونشون)
احساس میکنم دیگه ازم نا امید شدن و کلا بیخیالم شدن
با اینکه هردوشون تلاشم رو دیدن اما میگن کافی نبود و باید ۲۰ میشدی
خانوادمونم چیزی بنام روانشناس حالیش نیست و اصلا توی دیکشنریشون جا نمیشه
فردا هم صبح نیستن میخوام خودمو از پشت بوم بندازم پایین
نمیبخشمتون
