افسردگی در نوجوانی

Question

سلام من دختری چهارده ساله هستم و بعضی از هفته ها یا روزا چار افسردگی میشم یه جوری که انگار یه خبر خیلی بدی شنیدم همش دلم میخواد گریه کنم اونم بی دلیل واقعا نمیدونم چرا ولی اینم بگم من یه خاصیتی دارم هر چقدر تو این مدت گریه کنم و غصه بخورم بعد از گذشت اون مدت اینقدر شادم که انگار من اون آدم نیستم خودم از خودم تحجب میکنم ولی حتی اگه تو اون مدت باشم که افسردگی دارم جلوی بقیه شادم و هیچکس به این شک نمیکنه من افسرده هستم و بعد اون جمله گه میگی کسی که بیشتر و الکی میخنده از درون داغونه یادم میوفته لطفا یه راه حلی بگین ممنون میشم

Answer 1

سلام دوست عزیز این وضعیت باید روی افکارت و مسائلی که بیشتر بهشون فکر میکنی هنگام ناراحتی ها کار کنیم مسئله غیر طبیعی قابل رفعی نیست فقط باید بخوای که این ویژگی تغییر کنه به علاوه خیلی از هم سن های تو به این حالت هستند عزیزم

Answer 2

منم دقیقا همینجوری هستم

هر وقت که تنهام همیشه غصه میخورم

Answer 3

با سلام
دوست عزیز
باید حضورا مراجعه داشتهدباشید چون اگر مساله شما افسردگی باشد شما اگر بخواهید هم نمی توانید در جمع خود را شاد نشان دهید درسته که افسردگی هم انواعی دارد و هر کدام شدت خاص خود را دارد ولی توجه داشته باشید که   
به هر حال فرد افسرده نمی توانید کنترلی بر غم خود داشته باشد و شرایطی که برای او ایجاد می شود و اینکه هیچ چیزی وجود ندارد که او بخواهد لذت ببرد از زندگی ..
البته از نظر فرد افسرده شرایط اینچنین است ..به هر حال توجه داشته باشید که  اگر دوره ای حس غم و ناراحتی بی دلیل دارید و گریه می کنید و روابط کاهش می یابد و بعد ناگهان دوره ای دیگر بسیار شاد هستید خرید می کنید حتی غیر ضروری و شادابی خاصی دارید این ها همه مسائلی است که بر می گردد به مشکل دیگری که  اوردن نامش هم ممکن است برای شما درگیریذهنی ایجاد کند ..
به هر حال بهتر است همه جوانب و شرایط را در نظر بگیرید و امیدوارم با مراجعه سریع تر با توجه به اینکه در سن حساسی هستید مساله شناسایی و رفع شود البته ممکن است که مساله شما کاملا مربوط به دوران بلوغ باشد و مشکل خاصی وجود نداشته باشد .در هر صورت موفق باشید

در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

02122689558

موفق باشید

Answer 4

منم دقیقا مثل توام
چه جالب

Comments

سلام عزیزدلم. من ۱۷ سالمه و جالبه که دقیقا منم تابستون ۱۴ سالگیم برام خیلی سخت بود و دقیقا حرف تو عزیزم، تو صورت اطرافیان می‌خندیدم اما از درون خورد شده بودم.
میدونی چطوری از اون موقعیت آزاد شدم؟
البته بگم که الان هم مشکلات زیادی دارم اما مخصوصا این دوره و این سنه.
ببین مهدیه جان، باید هرچقدر هم که سخته یا بدت میاد همه چیز رو بریزی بیرون اما پیش دوستات یا فامیل نه. فقط و فقط پدر و مادر. اگر هم خواهر برادر بزرگتر داری که چه بهتر. من خودم خیلی با پدر و مادرم مشکل داشتم و ازشون متنفر بودم اما همون تنفرم رو هم گفتم. پس تو هم حرف بزن. هرچی هست و نیست رو بگو. راحت باش، گریه کن، داد بزن، اما حتما همه چیز رو بگو. به احتمال خیلی زیاد پدر و مادرت درکت میکنند. چون تا وقتی که ما چیزی نگیم، کسی هم چیزی نمی‌فهمه درسته؟
دختر خوب می‌دونم اینکه خودت هم نمیدونی چخبره، اذیتت می‌کنه اما به خودت بگو که مسئله جدی نیست و بخاطر نوجوانی و اوضاع کروناس.
و راستش یه جملات و کار هایی بود که منو نجات دادند. تلاش کن برای خودت رو پیدا کنی اما من برای خودمو برات میگم.
من خودم این جمله رو بیشتر مواقع تکرار میکردم تا بهتر شدم:
Life goes on

یا «هیچ چیز و هیچ کسی تو این دنیا ارزش اشک هات رو ندارند»
من اون دوران سریال نگاه میکردم سریال هایی که بهم انرژی میدادند. کارتون ها هم فوق العادن. همشون پر از انرژی مثبت و امید هستند.
خودتو مشغول کن و یادت باشه که این دوران هم خیلی زود و سریع میگذره باشه؟
بازم اگر دوست داشتی با کسی صحبت کنی، ایمیل بزن
rozaakamaliiii@*****.***. امیدوارم خوشحال تر باشی و کمکت کرده باشم