سلام من مشکلم اینه از وقتی کرونا اومده واقعا زندگی من بی هدف شده داعم دنبال اینم که هدف زندگی چیه هدف من از زندگی چیه از زندگی چی میخام هر چی بیشتره میگذره بیشتر گمراه میشم دلم یه چی میخاد آرامشم بهم بزنه اره همینو میخام میخام زندگیم از یکنواختی دربیاد 17 سالمه چیزی به فارغ التحصیلیم نمونده واقعا قبلا مدرسه میرفتیم کلاس های آموزشی من حتی دلمم نمیخواست تلاشمو میکردم ولی الان مثل قبل تلاش نمیکنم انگیزه درس خوندن ندارم کارامو بی میل انجام میدم فقط در حد نمره گرفتن اصلا مهم نیست معدل چی بشه یا از همه بهتر باشم فقط میگم یه کاری انجام بدم! تلاشم خیلی نسبت به قبل کم شده دوستامم بعضیا اینجوری شدن یه وقتایی دلم تفریح میخاد میرم تفریح بعد از اونم زده میشم دلم دوستامو میخاد از اونام یکم دیگه زده میشم هر چی میگذره بیشتر و بیشتر کلی نگر میشم طوری که به جزئیات توجه نمیکنم یه زمان یه برنامه تلویزیون یه بیرون رفتن یه کلاس رفتن یه مهمونی یه برف یه بارون حالمو خوب میکرد الان چرا هیچ کدوم برام معنی نداره میرفتم شمال دریا و میدیدم باهاش حرف میزدم الان دریامم ببینم هیچ حسی بهش ندارم! یه مدت من درگیر یه رابطه احساسی بودم و ازونجا فکر کنم خیلی تغییر کردم خیلی ناراحتی ها داشتم و اما الان دیگه زیاد درگیر اون نیستم تموم شدست ولی خب با اینکه دنبال انگیزه میکردم اما چیزایی که قبلا برام جذاب بود دیگه جذابیتی نداره چیزایی که الان جذابه خیلی کوتاه حالمو خوب میکنه باز میرم تو خودم گمراهم هدفم معلوم نیست آنقدر فکر میکنم یه وقتایی تو خودم و شخصیتم گم میشم اصلا نمیدونم مشکل اصلیم چیه فقط میدونم خسته شدم از بی هدفی و بی انگیزگی از این حالت ناپایدار از اینکه یه لحظه خوشحال ترین ادمم یه لحظه غمگین ترین چیکار کنم! شما تو این کرونا چیکار میکنید اینو بگید چیکار میکنید حالتون خوب باشه زندگیتون هدفمند باشه چون الان کارایی که همیشه میکردیم خوب نمیشه کرد اوضاع سخت شده با چی خودتونو سرگرم میکنید؟واقعا اینجور مواقع باید یه تفاوتی ایجاد کنم خونمو عوض کنم خب نمیتونم ما تازه خونه خریدیم یه خونه مزخرف تاریک دلگیر که صبحا از خواب بیدار میشی یاد بدبختی ات میفتی روزای اول نمیتونستم یه روزم دومم بیارم تو جو این خونه اما انگار غم دیوارای این خونه منو احاطه کرده عادی شده برام اما افسرده شدم هه میگم جنی روحی خخخ چیزی رو احضار کنم یه مدت آزارم بده حداقل یه هیجانی داره دیگه نه؟!