سلام من 14 سالمه ولی واقعا ناراحتم با خانوادم راحت نیستم نمیتونم حرفم رو بگم همیشه با حرف هاشون بدون اینکه متوجه بشن ناراحتم میکنند مثل: مادرم داد کانال تلویزیون را عوض میکند و دنبال فیلم میگردد . من: مامان فلان کانال رو سرچ می‌کنی ببینی داریمش یا نه؟
مامانم: چقدر حرف میزنی برو دیگه.
به نظر خودشون اصلا چیزی نیست ولی من رو خیلی ناراحت می‌کنه
این ناراحتی کم کم به حس تنفر تبدیل شد . من ناراحتی ام را زیر نقابی از خوشحالی و گاهی بی حوصلگی میپوشانم نمیتوانم به هیچ کدومشون چیزی بگم چون ازش به عنوان سلاح در مقابلم استفاده میکنند مثلا :« آنقدر نرو تو اون اتاق که نیای به من بگی من ناراحتم و ... » یا «
تو باید بیشتر با ما وقت بگزرونی. ولی هر موقع که خوب میشم همیشه ضربه میخورم همیشه » موقعع هوایی که کاری انجام داده باشم و عذاب وجدان بگیرم اگه چیزی بگم باهام درد و دل میکنن ولی تو این چیز های روحی و روانی نه
برای فرار کردن از این مشکلات به سریال و انیمه دیدن روی آوردم و شد زندگیم دیگه مجبور نبودم تو دنیایی زندگی کنم که جز دوستام کسی من رو دوست نداشته باشه .
ولی کم کم موقع دیدن سریال هم احساس پوچی کردم بدون دلیل هر شب گریه کردم و نتونستم به کسی چیزی بگم یاد گرفتم که تنها همدمم خودم ام بدون دوستام نمی‌تونستم دوون بیارم الان بدون هیچ دلیل خاصی ناراحتم گریه نمیکنم ولی ناراحتم خیلی از سرگرمی هام رو از دست دادم بقیه هم سن هام فکر میکنند من یک فرد خیلی اجتماعی ام فقط دوستای صمیمیم من رو میفهمند .و همیشه توی هر شرایطی کنارم بودند
ولی من دیگه از هیچی لذت نمی‌برم هر روزی که میگذره بدتر میشم ولی هیچ کس نباید چیزی بدونه چون والدینم درک نمی‌کنند شوخی و بهانه ای برای جلب توجه میدونن .
الان بخاطر کرونا نمیتونم برم پیش روانشناس از اینکه هر روز باید گریه کنم و احساس پوچی کنم خسته شدم خواهش میکنم خواهش میکنم التماستون میکنم که کمکم کنید لطفا
راستی برای اینکه راحت بتونید جواب بدید باید بگم از نظر مالی و فرهنگ و .... بالا هستیم ولی همه چیز با پول حل نمیشه
