من یه دختر 30 سالم و در رشته مهندسی کشاورزی لیسانس گرفتم.
اول از خانوادم بگم. مادر و پدرم از زمانی که من یادم میاد همیشه در حال بحث دعوا بودن. مادرم ادم مهربانیه و پدرم هم همین طور. بعضی وقتا از سادگی شبیه بچه هان. پدرم مهندس بازنشسته و مادرمم کارمند بازنشسته اس.
از خصوصیات مادرم اینه که مثلا هرچی برای خونه میخره دعوا راه میندازه .هرچیم تو خونه هس زیاد دور میریزه و بعد مجبور میشه یه چیزایی خودش بخره و همین طوری دعوا راه میافته .حقوقشم به هفته دوم نرسیده سر ولخرجیاش تمام میشه و قرضم بالا میاره .سر این موضوعات همیشه دعواس .
حالا علاوه بر این دعواها من ومادرم سر یه سری چیزا اصطحکاک داریم با هم .مثلا یه ویژگی که داره اینه که نمیتونه حقش بگیره و دفاع کنه از حقش یا خیلی رودربایسی داره .من و برادرمم همین طوری هستیم .مثلا وسیله مورد نیازمون داده همسایه و روشم نمیشه ازشون بگیره گاهی تا یه هفته میمونه دست اونا و خیلی چیزای دیگه که باعث شده من کلا ادم ایرادگیری بشم۰
وهمش انتقاد کنم۰ مادرم همیشه حق به بقیه میده نه به ما ۰من و برادرم این جوری بار اومدیم که اصلا از نظر اجتماعی و معاشرت کم حرف و ضعیفیم۰ البته پدرم این جوری نیس و میتونه از حقش دفاع کنه ولی مادرم انقد این حرفا و بحثا رو تو خونه گفته که به ما تلقین شده ۰
که اکثرا حق با بقیه اس۰ من ادم خیلی انتقاد گری شدم ۰ نمیدونم واقعا حقم چیه و نمیتونم از حقمم دفاع کنم۰ برادرمم همین طور۰ اینجا خیلی به کمک احتیاج دارم و اینکه من رابطم مثلا در دوران راهنمایی و دبیرستان با اینکه محدود بود ولی بازم خوب بود و دوست همجنس داشتم اما از اون موقع که درسم تموم شده دیگه با دوستام ارتباط کمی دارم (من از بعد فارغ التحصیلی چندین کلاس رفتم ولی کار نه) ۰از هر کس یه ایراد * میبینم در صورتی که خودمم همون ایراد دارم ازش دور میشم اصلا واکنشام خیلی بی تناسب هست من تعادل در رفتارام گم کردم و در طرز فکر- هیجانی میشم احساساتی برخورد میکنم قاطعیت ندارم
و مخصوصا از نظر درونی و تقریبا تنهام۰ در مورد رابطه با غیر همجنس چون پدرم یه ادم تقریبا مذهبیه منم با عقاید مذهبی بزرگ شدم توی محیط دانشگا اصلا به پسرا نگاه نمیکردم میگفتم گناه داره همین عقاید باعث شد من نتونم با پسر ها ارتباط برقرار کنم رفتار درست با همه مخصوصا جنس مخالف یاد بگیرم در ارتباط با جنس مخالف گاهی لبخند میزنم ولی اونا فکر بد میکنن یا خیلی مغرورم و اونا نمیتونن جلو بیان
و الان که خیلی بهتر شدم بازم ارتباطاتم خوب نیس ۰ بعد هم حسودم ومغرور شدم چون میبینم من به خواسته هام نمیرسم ولی بقیه رسیدن۰ این غرورم روی کم حرف بودنم بیشتر تاثیر گذاشته یعنی توی جمع دوست ندارم با کسی صحبت کنم از همه بدم میاد۰ یه نفرت در دلم حس میکنم نسبت به همه. دوست دارم غرورم متعادل باشه بیشتر اوقات مغرورم اما گاهی خاکی حسادت نکنم خیلی خودخوری میکنم به خاطر رفتار خودم یا دیگران وقتی میخوام خوب باشم خیلی خوب میشم وقتی میخوام اهمیت ندم متنفر میشم خط تعادل ندارم
من روانپزشک رفتم ۰ یکسال قرص مصرف کردم ببه خاطر اینکه یه بغض تو گلوم میومد با این قرصا خوب شد۰ اما اصلا طرز فکرم بهتر نشد چون فقط به من قرص دادن - ۰
من کتاب روانشناسیم زیاد میخونم ۰یه کتاب پیدا کردم به اسم عصبیت و رشد ادمی از کارن هورنای وقتی من این کتاب خوندم خیلی تعجب کردم من واقعا یه تصوبر ایده ال از خودم داشتم از بچگی تا الان- که ازدواج کردم توی این تصویر وخیلی ام ایده الم. و وقتی دیدم همه اطرافم ازدواج کردن و من نه از همه متنفر شدم
فک نمیکردم حالات عصبیم برای اون باشه
من همه چیز تحمل میکنم یه موردی انقد تحمل میکنم مثلا 3 سال در واقع ناراحتیم بروز نمیدادم ولی جدیدا خشمم بروز میدم با حرص زیاد و نفرت و طعنه اگار کنترل زبانم ندارم و روابطم خراب میکنم هرچی به ذهنم برسه میگم ابراز احساسات صحیح و بلد نیستم یا اعتماد به نفسش ندارم با حرص حتی ساده ترین چیزارو میگم
مثلا از یه کسی بدی ببینم یا مثلا کسی مغرور باشه در برابر من اولش میگم نه این ادم خوبیه و باهاش رابطه خوب برقرار میکنم ولی دفعه بعدش یاد اون رفتارش میافتم و ازش متنفر میشم کینه به دل میگیرم واکنشام متناسب نیس با بدی طرف۰۰یه بار خوبم یه بار بد۰ بیشترم از درون خودم میخورم - احساساتم صحیح بروز بدم به صورت اونی که ازش متنفرم نگاه نمیکنم یا بعضی وقتا انقد غرق میشم در صورت طرف مثلا میگم ما خوبیم و اونا بد یا بالعکس اصلا به حرفای طرف گوش نمیدم با خودم مکالمه میکنم
واینکه تا چند سال پیش هر کسی هر کاری میکرد توجیه میکردم و تمام تقصیرارو گردن میگرفتم اما الان همه چیز میندازم گردن بقیه-یا میخواستم همش مهربان باشم ولی بعد چن سال که دیدم اونا این طور نیستن منم دیگه ازشون متنفر شدم
بعد با کشورای پیشرفته خودمون مقایسه میکنم اونا از همه نظر بهترن و میبینم ما اینجا عمرمون هدر رفت
قبلا فکر میکردم برای این که پروردگار دوستمون داشته باشه باید مهربان بود و مهربانی یعنی نادیده گرفتن حق خودم(حالا طرف یا واقعا بدی کرد یا من زیادی حساس بودم اما الان نمیتونم فرق این 2 تا رو تشخیص بدم )وهمینم تاثیر زیادی رو من داشت
تو مهمونیا فقط از من انتظار میره کار کنم بقیه میشینن و اصلا به روی خودشون نمیارن یعنی چون قبلا میخواستم خیلی مهربان باشم همش کمک میکردم ولی الان برام بد شده فقط از من انتظار دارن
پدر و مادر من بین همه خواهر و برادراشون خیلی وابسته به مادراشونن و سر اینم خیلی وقتا بحث دارن
وقتی به کشورای پیشرفته فک میکنم میبینم روش صحیح زندگی و بلدن بغض راه گلووم میبنده
